Да се биде добар - дар или клетва?

Не знам каде најмногу би одговарала темава, па затоа ја сместувам во „љубов и секс“.

Имам многу размислувано за ова прашање погоре.

Дали да се биде добар е ’добра’ или пак ’лоша’ работа? Почнувајќи од религиите, па се до општите норми за живеење, се’ не упатува на тоа дека е човечки да се постапува добро со секого.

Но, од друга страна, живееме во време во кое вистинските пријатели постојат само во филмови и време во кое секој ќе се обиде да ви ги искористи вашите недостатоци за свои цели - вклучувајќи ја и вашата грижа и добрина.

Па, дали навистина вреди да се троши време за помагање на некој пријател кој е во било каква неволја, под претпоставка дека истиот тој ПРИЈАТЕЛ не го знаеме доволно добро за да оцениме дека нашата услуга ќе биде добронамерно вратена во иднина?

Во исто време, дури и ако го познаваме добро човекот, кој може да ни вети дека на крајот нема да испадне неблагодарно копиле?

Од лично искуство, сметам дека добрината во денешниов свет е знак на слабост и наивност. Колку си подобар со другите, толку тие се полоши спрема тебе. Во моментот кога ќе покажеш заби, е дури тогаш сфаќаш кои ти се вистинските пријатели, а кои те искористувале цело време.

Што мислите вие на оваа тема?

Хмм, па вака... Мислам треба да се биде умерен. Треба да се биде добар кон луѓето кои веќе ги знаеш и за кои знаеш дека нема да ти наштетат, а за луѓе кои не ги знаеш доволно да бидеш повнимателен.

Но, за жал, се почести се примерите каде што добрината се враќа со „лошина“, дури и од личности што ги знаеш доволно добро!

Порано бев многу наивен и секогаш и некој да ми направил нешто лошо (а кон истата личност сум постапувал добро) му простував. Ама еднаш ќе пукне филмот... и веќе не ми е гајле за ништо. Кругот на пријатели на кои можам да им верувам ми е ептен скратен и се надевам дека нема да доживеам глупости и од нив.

Последен пример ми е една соученичка од клас. Секогаш и' ја давав својата подршка измнатава година за се околу oценки и такви слични работи поврзани за училиште... за на крај година заради подмолно лижење гз на професори јавно да почне да се буни против мене и моите оценки (и други во клас). Глуми дека имало неправда, бла бла... Сега едвај чекам шанса во новава учебна година да и' вратам со нешто асално.

Нема пријател и непријател има само моментален интерес на денешницава. Плус нема дефиниција за тоа што е добро а што е лошо. Ако на некој пијаница му дајш алкохол, одма за него си добар иако правиш лоша работа. Кога ќе прекиниш да му даваш, веднаш си најлошиот човек иако правиш добра работа. Така е и во животов наш. Некои постапки се поинакви од колку што некој ги гледа. Океј е да живејш со народот, на никој да не му правиш посебна чест затоа што кога тој ќе го снема интересот спрема тебе можиш да излезиш само повреден.

@Burrows: Речиси ист случај и кај мене.

Две години дозволував да ме манипулираат, ама во мај ми пукна филмот кога една другарка од клас ми приреди драма и ми се испоналути заради глупост до тој степен што 2 недели не ми збореше. Не само што девојчето испадна drama queen (после ми се смири откако јас одлучив да ја игнорирам), туку мислам дека и ме освести доволно за тоа со кој сум си имал работа.

За да изгледа пореална ситуацијата, еве што навистина се случи. На концертот на Дејвид Гета бев малку „фатен“ од алкохолот и ете, се случило да испушам 2 цигари во нејзино присуство (инаку мразам цигари и не пушам воопшто кога сум трезен). Освен тоа, ништо друго не сум направил. Ниту сум ја навредил на некој начин неа, ниту пак пријателките нејзини. И пазете сега. Поради тоа што сум пушел *како сељак* (одеднаш сељачки било да се пуши, а токму таа е онаа која пушела цигари во минатото! ИРОНИЧНО, нели?) ОНА ми се испоналути како да сум и го убил целото семејство, притоа заборавајќи на сета помош која и ја пружив како пријател за школски обврски и понекогаш љубовни проблеми.

Оттогаш изгубив респект кон многу луѓе, го намалив кругот на пријатели, и иако се’ уште се дружам и со оние кои ги дознав за превртливи и користољубиви, веќе не го имам истиот однос кон нив. Напротив, кога ќе побараат помош од мене, не ми е тешко да им кажам ’НЕ’ и да им го завртам грбот.

Слична ситуација ми се повтори и со едно девојче со кое имав open relationship летово. Ме откачи (т.е. сега сме „само пријатели“ или поточно речено „не се знаеме повеќе“) затоа што сум бил премногу добар. FAIL.

@G. Sparks: до некаде со согласувам дека се е моментален интерес, иако сметам дека има и ретки исклучоци (на пример, најблиските членови од фамилијата и евентуално 1-2ца пријатели).

Што се однесува за дефиницијата добро/лошо... мислам дека постои цврсто дефинирана граница за ова. Тоа со пијаницата е погрешно интерпретирана ситуација. На тој начин ние не сме му помогнале на човекот, туку само сме му го забрзале процесот на доистребување (ако претпоставиме дека е тежок алкохоличар). Добра постапка би било да му помогнеме на тој начин што ќе му даваме совети како да се отараси од својата лоша навика, или пак ако не сме доволно кадарни да го згрижиме во центар за зависници од алкохол...

Хмм размислувам на темава од кога ја видов отворена(уште немаше мислења).
Се` зависи до тоа дали правиш добро за на некого да му усогласиш нешто или ради себеси.Ако правиш добро на некој ради добро дело или помош,тогаш автоматски се очекува против услуга,и нели,ако тој што си му направил добро е немоќен во тој поглед,одма самиот се смета за предавник во наши очи,затоа што не ни вратил на тоа што ние сме го направиле.Или пак,ако ни врати со лошо одма се обвинува тој и пријателството(или што и да било)се руши.
Но,ако се прави добро ради лично задоволство,тогаш не е потребна никаква против услуга,и дури и да не се врати,самиот ке биде задоволен со тоа што направил добро дело кое го направило среќен.Нормално,повторно ако другата личност врати со лошо,се чуствува болка,но не иста како во првиот случај.Тогаш мислам дека сме гневни на самите себеси што сме дозволиле добро дело да направиме на таква личност,но сепак,кога ке ни текне дека сме биле исполнети и задоволни во тој момент,се друго порапаѓа во вода,и се чуствуваме ГОЛЕМИ (во душата) што сме направиле добро дело на некој.

Многу е полесно да се биде лош,а многу е потешко да се биде добар.

Има себични луѓе,а јас сум посебична од себичните.Така да мислам дека не ни очекуваат луѓето што ме знаат да им чинам добри дела,но не сум таква што ке прави намерно лоши работи за да наштети на некој.Ако не можам на некаков начин своеволно да помогнам,не се ни трудам а не ни правам лошо.

Да си добар? Тоа е НАЈГОЛЕМА клетва која животот може да ти ја прати!

Можеби било дар во минатото кога општеството кое ги опкружувало луѓево било поинакво, а не мизерно како денес. Јас бев добар и бев наивен, па затоа многу луѓе во животот ме искористуваа се додека не се освестив и си реков на себеси - До кога ќе бидеш кретенче?

Од тогаш станав суров, ладен и полн со иронија, изградив ѕид околу себе за одбрана кој никој не може да го пробие, се разбира за оние кои што заслужуваат да добијат таков третман. Доброто во мене сеуште го има, тоа не може да се искорени, едноставно доаѓаш на свет со таа особина, но сепак сознанието дека постојат луѓе какви што постојат, ми дава енергија во моменти да бидам бесчувствителен, да заборавам на мојата добрина, и да удрам онаму каде што најмногу боли!

Така да кон луѓето кои што ми се драги и ги почитувам сум бескрајно добар, се би направил за нив, и можам да бидам најдобар пријател, но кога гледам дека некој се обидува да ме повреди, не бирам средства, одма ја уништувам врската која ја имам со дадената лучност!

@Losteech
Не ја оправдувам таа ситуација и јас, но такви се денес работите. И мене ми се случи тоа затоа го зедов тој пример. Една моја другарка одеше со дечко и една година и раскинаа. Причината беше затоа што тој ја изневеруваше. Одев со неа по сите можни кафичи за таа да го гледа а таа се измачуваше, свесно знаејќи дека тоа нема да и помогне туку само ќе и одмогне и за неа тогаш бев светица. Во еден момент и реков да прекини да се измачува самата себеси и да го остави а таа ме оптужи дека не и помагам за да го врати. Сега не живееме. Затоа го реков тоа она што јас го сметам за добро ти можиш да го сметаш за лошо и обратно.

Убаво вели Ана-Марија биди си себичен, гледај си само за себе така ниедна туѓа постапка нема да те допира...

Интересна тема. Лично за мене мислам дека на моменти сум и премногу наивна. Се обидувам да помогнам на сите колку што можам, а некогаш тоа и со лошо се враќа. Кога се работи за помош се обидувам да помагам само за работи и теми со кои нема да навлегувам во личниот живот на некој за после директно или индиктно да ме обвинуваат за стореното. За моите пријатели во секој момент сум спремна да помогнам се додека нема јас или другата личност да завлези во проблеми ( правни или било каков сличен тип на тоа)
Кога се работи за мене лично имам изградено ѕид и не дозволувам така лесно некој да ме повреди...

Не вреди да си добар.Тоа е најголема КЛЕТВА!Не сакам да зборувам многу за мене и она што ми се има случено,но еден совет: не верувајте на никому,освен на вашата фамилија!Јас повеќе не верувам ни во верно другарство,а најмалку во добрината на другарството- Ако она што јас го имам покрај мене е вистинска пријателка тогаш јас ќе се фрлам од мост.Претежно сите гледаат за нивен интерес,и гледаат како да ти наштета,секако ако тоа оди во нивен прилог.Затоа со таквите личности,верувајте ги има многу околу мене се однесувам рамнодушно-Кога ќе ме прашаат нешто-Одговарам,кратко,концизно и сосема јасно!Тоа е причината што многу често на фејсбук,на форуми пишувам со луѓе кои ги немам запознаено,но претежно поголемиот број од нив не биле лицемери,ниту пак идиоти.Со нив можам да зборувам искрено.11 години се дружам со едно девојче,.Уште од забавиште,и се разочарав многу.И помагам на фамилијата,добра сум спрема неа,спрема она во коешто верувам.Доста време бев добра и наивна!Кругот се врти.Ред е на другите...

Јас сега ја гледам темава. За мене можам да кажам дека сум во средна категорија. Во мојов град има бескрајно лицемерие, па згора на тоа што сум во помал град, таквите луѓе уште почесто се дознаваат. Мене едно не ми е јасно, нивното лицемерие оди до толкава голема мера што не знам веќе како да ја наречам. Еве пример во мојот клас, сите се еден со еден скарани (од околу), а во лице пак ќе си лижат најмногу газови (само за другите да ги видат). Не знам едно друштво каде што не се раскарало, посебно за женските, ужасно оговарање (јест да оговараш за нешто што стварно е така, али да измислуваат нешто за некој што не е така е најмногу што го мразам).

Еве јас пример, ни сме 6 другари, од кој со тројца сум најмногу близок. Иако тој едниот не знам како да го сфатам затоа што еднаш на некој начин ме скара со неговата втора братучеда (која исто ни е школска, и бев многу близок со неа, а тој ради љубомора затоа што братучетка му е поблиска со мене него со него, дозволивме да не‘ скара, иако сега пак контактираме, затоа што свесен сум дека и обајцата не направивме ништо лошо). Другите двајца што сум близок навистина се цениме, и имам доверба во нив (а и тие во мене). Е сега другите двајца ни‘ се на некој начин личностите кои нај не ги сакаме од друштвото. Ние сме повеќе настрана, тие настрана. Тоа е затоа што едниот од нив, постојано трчи по другиот, нас тоа не‘ иритира, најмногу ради тоа што сакат да се прават важни и постојано да одиме по нив како што ќе кажат. Меѓутоа јас убаво и во очи му имам кажано дека со нив сум ради другите другари, а не ради мене, значи веќе две години по ред не ги сметам за другари, туку само за kind a "friends". Најмногу ја сменив таа одлука ради тоа што Основно ради нив ми беше пеколно, ме омаложуваа на најлош можен начин, а јас секогаш со добро враќав, и сега поинаку постапувам со нив, а гледам дека и нив не му е гајле ради тоа, се тргнаа настрана. Она што ме иритира е што мислат дека јас контролирам со другите тројца од друштвото, а тоа нема врска, еден ден знам дека до крај на четврта година друштвото ќе се распадне ради нив двајца но тоа е. Затоа и сакам да заминам далеку од Македонија, да избегнам контакт со вакви луѓе, и во странство да имам пријатели за кои ќе бидам сигурен дека барем поинаку гледаат на мене, иако реално да гледаме, нема место каде што нема вакви ситуации, значи секаде во светот ќе имаш пријатели кои ќе те користат и ти ќе имаш корист од некои (зборувам кога ќе бидеме повозрасни).

Јас сум свесен дека ако студирам настрана, ќе останам во контакт само со оние кои сум најблизок, дури и ради нив навистина не сакам да заминам ради тоа што не сакам да изгубам толку блиско пријателство, но ќе се трудам никогаш да не исчезне, било да се вратам овде или не.

Цитат :

За да изгледа пореална ситуацијата, еве што навистина се случи. На концертот на Дејвид Гета бев малку „фатен“ од алкохолот и ете, се случило да испушам 2 цигари во нејзино присуство (инаку мразам цигари и не пушам воопшто кога сум трезен). Освен тоа, ништо друго не сум направил. Ниту сум ја навредил на некој начин неа, ниту пак пријателките нејзини. И пазете сега. Поради тоа што сум пушел *како сељак* (одеднаш сељачки било да се пуши, а токму таа е онаа која пушела цигари во минатото! ИРОНИЧНО, нели?) ОНА ми се испоналути како да сум и го убил целото семејство, притоа заборавајќи на сета помош која и ја пружив како пријател за школски обврски и понекогаш љубовни проблеми.

Тоа најмногу го мразам. Јас колку пати сум гледал така пијани женски (што е нешто најсрамота според мене, иако многу пати се случува, а посебно па да седи на кеј со шише в рака, и да повраќа пред сите), а пак истата да ти се смее некогаш ради нешто што ти се случило во врска со алкохол. Јас искрено само два пати сум бил полу-пијана состојба, еднаш во Македонија пред година дена, еднаш во Швајцарија летоска, и нормално се случува, не трескам глупости и се правам нормален, и што е најбитно, пијам алкохол (читај само по 1/2 пива во вечер кога сум излезен) ради тоа што сакам да се позабавувам, иако пред се‘ претпочитам безалкохолен пијалок, но се случува и вака. А да, или пак некој да ми каже (а се има случено): Што не пиеш алкохол сега кога сите пијат, срамота е да се опиваш кога сите ќе престанат, кога ќе се заозбилиме, ќе ти се смеат тебе тогаш сите. На ова само немав одговор, само и‘ реков до каде може да отиде празноглавоста во овој свет.

Или пак за љубов. Гајле ми е некој ако мисли зошто моментално немам женска, а требало да имам, или нешто слично. Ко до мене да е на пример тоа, си го живеам животот како што сакам, си фаќам муваторка кога ќе ми се најде прилика, не се брзам ни во љубовта ни во пиењето, а камо ли во пушење (никогаш немам пробано цигара, што не кажувам дека нема да пробам, иако не би сакал).

Јас не пијам алкохол, но сепак секогаш си поминувам најзабавно и најлудо од сите, на пример мене не ми треба шише за да се расположам или да добијам храброст за да направам нешто. Сето тоа го можам и на трезно, затоа и не пијам кога излегувам. Воопшто не ме интересира дали некој ќе речел нешто за мене ако не го правам тоа што другите го прават, тоа се детски работи за мене, а со дечурлана јас не се дружам. Е сега признавам и дека не можам да го контролирам моето пијанство, ми се случило неколку пати да се напијам затоа што имало причина, но потоа не можеле дома да ме донесат поради глупостите кои што сум ги правел, можеби и затоа не пијам, не знам... Но како и да е мислам дека многу подобро можеш да си поминеш во трезна состојба отколку во пијана.

Забегав малку од темава ама Боб ме повлече за јазик.

Малку и ова оф топик ама така тргна темава се да се повзри едно со друго

Прилеп е во поголемите градови ама за лицемерие и озборување No comment
Не знам дали во цел град го има тоа ама во моето соседство не може да се помини по улица со непозната личност или да се купи нешто без потоа цели романи да напишат соседите и да истражат се.

Што се однесува до ѕидот околу нас кој многумина го споменавме мислам дека е подобро. Неколку пати има кажано работи на „другарки“ кои требаше да останат тајна ама ништо од тоа затоа мислам дека има некои работи кои секоја личност треба да си ги задржи за себе. Познавам неколку девојки кои без разлика дали познаваат некоја личност 10 години или 10 минути кажуваат се за себе. Од тоа кој им е симпатија, со кого се мувале и се останато...