Од денес за утре, Сител | 2010

pa ne si pop da ti ja baknuvam rakata..... ne mi se veruva koj gluposti se ova

Јас искрено више не се замарам со серијава, си гледам Еднооки и си се релаксирам

Оваа епизода е интересна, конечно се размрда серијава.

Ајде веќе нека почне да се размдрува,зашто би можело да испадне нешто од серијата,барем по мое мислење.

Излегоа малце од тоа мрачното станче

Леле чичково беше најак коа кажа- ...паѓа лустерот! и овој БАМ

Намали го потписот.

22а напиша:

Јас искрено више не се замарам со серијава, си гледам Еднооки и си се релаксирам

Си гледам ЕМА и не си замарам..

Интервју преземено од вест со мојата најубава наша актерка Ана. Мислев дека пошо е дел од оваа серија и пошо зборува во интервјуто и за серијава го постирав тука.
П.с. Открив и зошто е у Њујорк.Цимерка со Катерина, Тамара...Цццц сигурно има глупости

Ана Стојановска е млада глумица, која јавноста веќе добро ја знае. Игра во актуелната ТВ-серија "Од денес до утре", учествуваше во реалното шоу "Пре­жи­ве­ан" на Филипини, игра впечатлива улога во филмот на Милчо Ман­чев­ски "Мајки". Весела и непосредна, скопско дете, а и дете од ак­тер­ска фамилија. Татко и е големиот глумец, кој прерано замина, Ненад Сто­ја­нов­ски, мајка и е Силвија Стојановска, а дедо доајенот Ацо Јовановски. Сес­тра и Јана, исто така, е актерка која беше и мис на Македонија.
Со Ана разговаравме преку Интернет, зашто веднаш по фотосесијата по пре­ми­е­ри­те на "Мајки", замина за Њујорк каде што сe уште престојува.

- Не­мав­ме време за разговор по "Мајки", само ми рече дека веднаш одиш во Њујорк, на снимање филм. Кажи ни за што се работи?

Дој­дов тука да го завршам долгометражниот дипломски филм на Крис­ти­на Николова, студент на Факултетот за уметност Тиш при Универзитетот Њу­јорк. Почнавме со работа во август и снимавме 5 недели во Софија. Тоа е една љубовна драма, која ќе биде готова, се надеваме, до крајот на март, а сега уживам во најегзотичниот град и ги имам најдобрите цимерки на све­тот Катарина Ивановска и Тамара Тодевска.
Не­ма ништо поубаво од тоа да си на вистинското место, со вистинските лу­ѓе!

-Ка­жи ни што правиш сега приватново во тој град? Импресии, раз­мис­лу­ва­ња, желби, ангажмани?

Ов­де е волшебно, како Дизниленд за возрасни. Не можам да опишам кол­ку уживам, цело време шетам и гледам, слушам, впивам, како сунѓер сум. Тол­ку различни мириси, луѓе, култури вкусови... филм се случува на секој ќош, на секој чекор.

-Ка­ко ти се чини Скопје од таа дистанца?

Не размислувам за Скопје многу, многу. Скопје е далеку.

-Ра­бо­те­ше со Милчо Манчевски, врвен филмски режисер, докажан во свет­ски рамки. Кое беше искуството? Што научи после "Мајки" и по со­ра­бот­ка­та со Манчевски?

Пок­рај Милчо, Марио Микисанти, го имав и Бобан, човек одговорен за ме­не и за сите актери, и тој ме научи многу нешта. Еден вистински актер, пок­рај креативниот дел е како војник, мора да е професионален, одговорен, подготвен.
Не можеш да излегуваш и да се забавуваш кога утре снимаш тешка сцена, не­ма успивање, нема не знам што правам тука, или не научен текст, им­про­ви­за­ци­ја на место. Такви работи не постојат. Мораш да си подготвен во се­кое време, никој не те чека. Веднаш, сега, во моментот одиш на снимање со 3 џокери во ракав.

- Ка­ко го доживуваш ти "Мајки" ? Како ти беше кога првпат го виде фил­мот?

-Јас бев фасцинирана, многу ми се допадна! Со оглед на тоа дека не го до­бив целото сценарио и не можев да разберам како тоа ќе се спојат трите де­ла преку бојата на филмот,сe ми стана јасно кога го изгледав. Рас­ка­жа­ни се три приказни кои се случуваат СЕГА во Македонија во 21 век, но тоа се случува и во целиот свет. Луѓето напуштаат куќи каде што живееле нив­ни­те дедовци со генерации, одат за подобра среќа и оставаат зад себе тол­ку раскажани приказни, толку историја, и си одат, бегаат. Внуците на де­до­то од филмот, едниот во Австралија, другиот во Франција, а тој умира сам, закопан како куче без поп. Па има ли пострашно.
По­ли­ци­ска држава, јадеш ќотек без да те прашаат, без да знаеш зошто.
Лу­ѓе­то не се слободни, која демократија? Човек оди во затвор, сом­ни­тел­ни околности, недоволно докази. Сега, не сум сигурна дали ги убил или не, ама како и да е, сам се убил? Во кофа ...
"Мај­ки" го доживувам како многу храбар филм кој отвора очи.

- Ка­ко се справи со сцената кога го закопуваш дедото! Тоа е многу тешка глу­меч­ка сцена за искусни актери, а јас некако не можев да избегам и од асо­ци­ја­ци­ја­та дека ти млада го загуби татко ти. И како да го си го про­жи­ве­а­ла тоа! Одлична си, патем да ти кажам, баш ме растажи.

Па не знам, го чувствуваш и веројатно му веруваш на моментот. Никогаш не сум размислувала, немам техники како големите глумци да си за­мис­лу­вам градина со цвеќиња или слично.

-Как­ви се реакциите што стигнуваат до тебе?

Па има поделени мислења, има луѓе што апсолутно не го разбираат и има лу­ѓе што се воодушевуваат. Како и да е, никој не е рамнодушен, што ми е лич­но многу важно. На луѓето во градов им фалат теми за разговор, еве им една долга. Филмот остава печат. Треба да си подготвен да го гледаш, не­се­кој­дне­вен е, нема едноставна приказна. Тежок е, без хепи енд. Луѓето не сакаат да го видат тоа.

- Во моментов се емитува ТВ-серијата "Од денес за утре", па актуелна си и по таа улога. Какво е тоа искуство, што научи од таа соработка?

Ин­те­рес­но ми беше да работам на серија, никогаш порано не сум работела та­ка. Пет камери снимаат во исто време, студио, цела екипа по 12 ,13 часа за­ед­но секој ден, два месеца, и притоа во студио кое е направено како вис­тин­ски стан, си се чувствуваш како дома. Супер ми беше, се смеевме це­ло време.
Да се забавуваш е единствената работа како ќе знаеш дека си направил неш­то добро. Ако ти е забавно, тогаш имаш добар производ. Само сврти на игра!

- Што би рекла за ретката ТВ-продукција кај нас. Недостига, нели?

Фа­лат не само серии, фалат многу работи во нашата држава.

-Што ти е најлесно, што ти е тешко во глумечкава професија?
Ка­ко ја сфаќаш, сериозно, или како игра, бизнис? Каква кариера пла­ни­раш, пари?

Хм, не знам што значи сериозно. Но еве вака, како дете кога игра криенка, не­ма зафрканција, оди дома, зема сендвич од мајка му и продолжува да иг­ра, не сака да се одмора. Играш до крај секој ден и најубавото е што ут­ре можеш пак, пак и пак. И секој ден, и не престанува да ти е интересно, а ис­то­то е. Па менуваш игра. Е сега треба да ти се погодат и другарчињата за да биде играта совршена. И можеш да плачеш, да се смееш, да се нер­ви­раш до болка. Сe може да се случи во една најобична игра пред зграда.

-Учес­тву­ва­ше и во "Преживеан"? Кои се придобивките од реално шоу?
Има­ше ли некоја логика во сето тоа, или отиде за да се забавуваш?

Јас отидов зашто сум комплетно луда (се смее). Во глава само ми беа Фи­ли­пи­ни, ваууу, плажа, сонце, уживање... И како што сите видовме, нели, а ло­гич­но беше, не беше така.
Ка­ко и да е, има придобивки доста. Сега ме знаат уште во три држави, и ако одам да работам каде било таму, не почнувам од нула, тоа чисто за ра­бо­та. А за мене беше неверојатно искуство и авантура која никогаш не­ма да ја заборавам. Создадов пријатели за цел живот, и тоа е убавината. Тоа останува.

-За театарот во Македонија. Како се гледаш себеси во овдешната те­а­тар­ска слика?

Мо­ра­ме да отвориме очи вистински. Театарот во Македонија умира, и тоа не е ново, мене ми е жал што го кажувам ова јас, ама така е. Мора нешто мно­гу брзо да се направи за да се спаси, јас сум пресреќна што почнаа со ал­тер­на­тив­ни­от театар, тоа е еден вид револуција која јас во целост ја под­др­жу­вам.
Не би сакала да биде како порано, како што сите се сеќаваат. Тоа било. Ние треба да измислиме нешто ново. Ајде будење, тоа е најубавата про­фе­си­ја на светот, да се забавуваш самиот себеси, а притоа луѓе уживаат гле­дај­ќи те. Бум, имаш џекпот, сите се задоволни.

-Се гледаш повеќе во филмски или во театарски улоги?

Не знам, искрено, во театар немам работено многу, а и не сум работела неш­то што сакам. Некоја улога да ме улови мене. А би сакала. Уживам на сце­на. Јас сум како мало дете, ако ме заиграш, ама заиграш вистински, иг­рам докрај. Сакам адреналин, сакам кога работите се случуваат во живо, то­гаш сe е возможно и понепредвидливо од филмот, можеби по­воз­буд­ли­во.
А на филм уживам да си ја работам улогата, да си правам истражувања, да дознавам филмски технички финти, да си живеам со улогата тој од­ре­ден период, да запознавам интересни луѓе, затоа што кога работиш филм, се дружиш со сите, си создаваш нова фамилија. И сакам да се гледам откако ќе завршам добра работа, ама ако е малку понедобра, а јас сум пер­фек­ци­о­нист и сум многу самокритична, е тогаш е зезнато. Лентата за­вр­ши, филмот е измонтиран, и ти не можеш да направиш апсолутно ништо око­лу тоа.
За­тоа, како што би рекол дедо ми (актерот Ацо Јовановски н.з.), театарот е местото каде што царува актерот, а во филмот е режисерот.

-Кол­ку дома Силвија, Јана и Ана си влијаете приватно и професионално?

Од­лич­но си живееме, се сакаме многу, што е најважно. Не можеме една без друга. Ние сме три сестри ( се смее ). Не се шегувам, вистина е.
Тоа се луѓето на кои им верувам комплетно и ја почитувам нивната кри­ти­ка, така што професионално си помагаме најмногу. Кога не чини, си ка­жу­ва­ме, а кога чини, правиме журка, славиме со денови (се смее).

-Имаш ли проблем, како силна девојка, да го имаш дечкото што го сакаш?

Не­мам дечко. Си ја чекам љубовта да ме тресне од ведро небо, и нека има смис­ла за хумор. АМИН Боже!

-Да­ли понекогаш си размислуваш, кога носиш одлуки, како би постапил Не­над? И за дечко, и за работа?

Тат­ко ми ме чува, знам. И кога треба да донесам голема одлука, секогаш си мислам како би постапил тој или како би сакал јас да постапам. Се­ко­гаш. Ама досега, богами браво, ништо не погрешил (се смее).
Би сакала да е тука да го прашам, ама тоа е, којзнае зошто е тоа добро. И бут­кам низ животов, тој живее во мене.
Ау, а за дечковци? Сигурно немаше да имам ниеден дечко досега, да бе­ше он жив. Ќе беше како во "Ние не сме ангели 2" (се смее).

-Имаш ли коментар дека на некои од сајтовите беше прогласена за нај­у­ба­ва македонска глумица?

Сe уште не можам да се навикнам на фактот дека сум глумица!